mała wyprawa i wielkie emocje ...

... październikowe poranki nie rozpieszczają ... wczoraj w promieniach słońca wspaniale skrzyły sie kryształki szronu widok bezcenny ... zimno dotkliwe zwłaszcza, że moje kozaczki jeszcze w sklepie, że tak powiem:) ... ale nic to gdy ma sie taki widok przed oczyma ... zdjecie nie moje ... podobne do tego co widziałam, a uwiecznić nie mogłam .. zemsta baterii ...

... zestawienie tego prawie zimowego, a jeszcze w jakiejś części letniego widoczku, wolny dzień i babskie popołudnie z przyjaciółką przywołały pewne moje nazwijmy to traperskie wspomnienie ... wyprawa może mniej egzotyczna od tych opisywanych i znanych z pięknych reportaży, ale pełna  zakrzywień na linii mego żywota :) ... śmiałyśmy się dziś z tamtego dnia to go opiszę ... nie pamietam czy wówczas też był 13 ale powinien :) ...

... dawno to było bo 5 lat temu ... miałam pokonać niewiele bo 15 kilometrów autobusem miejskim do Krysi ... Adam powalony migreną nie mógł mnie zawieść … zresztą nie można być takim wygodnickim … dwa autobusy  i jestem na miejscu ... zdaję się na komunikację miejską ... sprawdzone godziny ... staruje z domu i według planu załatwiam połowę trasy … teraz mam się przesiąść na 16 i ta dowiezie mnie dwa domy przed Krysiną posesję … tyle, że w tym miejscu plan się przestał realizować... stoję sobie na tym przystanku, a autobusiku nie ma ... co nie jest bez znaczenia bo minus 10 w atmosferze i pada śnieg, a ja nie wiem jakim cudem jestem bez czapki (od 30 roku życia przeszłam jakąś transformację i uznałam, że zimą trzeba nosić czapkę ) … zimno coraz dotkliwiej nadwyrężało moją cierpliwość i ruszyłam się do rozkładu, aby udowodnić sobie że MZK kpi sobie z pasażerów i cały ten tzw rozkład ma w poważaniu …przekonałam się że nawet   bardzo bo na rozkładzie odjazdu o "mojej" godzinie w ogóle nie było … a przy cyferce 16  nie wiedzieć czemu jakieś „A” sterczało  … 16 to nie to samo co 16A tyle wymyśliłam nawet z zamarzniętym mózgiem … na szczęście mamy erę telefonii komórkowej więc świadoma klęski orientacyjnej dzwonie do Krysi … moje przypuszczenia się potwierdzają … to nie ten przystanek i nie ten autobus  dowiezie mnie, ale z innej strony i trochę dalej … zgodziłabym się i na to ale nie ... autobus z tego przystanku z wrednym „A” będzie za półtorej godziny, jest XXI wiek  poza łączem satelitarnym mamy busy … muszę tylko dojechać do bazar i tam wsiąść do busika …ok … bazar jest na terenie miasta i trafiam do celu szybciutko … i tu odwieczny już problem, z tym co na tabliczkach kreatywni  transportowcy piszą (problem mój poważny ale to opowieść na osobny wpis ) …  busiki podjeżdżały co pięć minut  na żadnym jednak nie pisało S... a skąd ja mam wiedzieć, że takie D... mają przystanek w S...jak jakiś degenerat mnie na złość podarł rozkład … nie odważyłam się wsiąść do D... i tyle … schowałam dumę do kieszeni , rozrzutnie wykonując kolejny telefon do Krysi (za całe kilkadziesiąt groszy nie wiem z vatem czy bez ) ... ustaliłam, że dojadę autobusem i o opatrzności jak dobrze, że zainwestowałam bo okazuje się, że ponownie nie jestem na właściwym przystanku … komunikacja do świętokrzyskiego trójkąta bermudzkiego jak się dla mnie okazało to bardzo skomplikowana sprawa bardziej nawet niż pamietne, spędzające sen z oczu nastolatki ignorującej prawa i wzory w matematyce zadanie o pociągu z miasteczka A do miasta B … w ostatniej chwili dotarłam na właściwy przystanek i wsiadłam do autobusu marzeń numer 16 … uffff… teraz już tylko odliczam przystanki i wysiadam … idę i idę i Krysi domu nie poznaję, głowę mam wciśnięta mocno w szyję ...

… śnieg pada coraz mocniej a ja nic nie widzę … dzwoni telefon miałam zignorować ale odebrałam … to Krysia, każe mi się cofnąć i po minieciu dwóch domów widzę ją jak macha mi z okna … oj jak cieplutko było w jej domku, zjadłam najpyszniejszy rosół we wszechświecie i zagrzana, najedzona cudownie bezpieczna siedziałam przy kawusi … wszystko co piękne ma koniec … muszę wracać do domku ale przecież już nic mi się nie może przytrafić … autobusik z jednego jedynego w S... przystanku to bułka z masłem … NIE DLA MNIE … jak się okazało … nie wiem jak, pewnie na skutek chowania głowy bo śnieg tego dnia postanowił wypadać normę roczną nie zauważyłam przystanku

... wróć nie zauważyłam tabliczki oblepionej moim białym wrogiem i przeszłam przystanek … jak już doszłam pod las coś mnie tknęło i postanowiłam kogoś zapytać … jak pech to pech kogoś nie widać, w końcu na horyzoncie pojawił się człowiek .. starszy pan … zapytałam …i o matko .. facet przystanął zamaszystym ruchem rozsunął suwak kurtki … chciałam uciekać ale mnie strach paraliżował, nie mogłam ruszyć nawet palcem …teraz już zrozumiałam czemu na horrorach wszystkie ofiary głupio wybałuszają gały w niemym bezruchu zamiast przebierać kończynkami ładując cios w oprawcę i uciekać ... niewątpliwy bandyta zaczął szarpać szalik na bank w zamiarze uduszenia mnie nim, a przynajmniej zakneblowania zresztą nie wiem po co, bo co prawda chciałam krzyczeć bez większej nadziei na to, że pod tym lasem przy takiej zawiei ktokolwiek mnie usłyszy, ale moja krtań ściśnięta przerażeniem głosu wydac nie chciała … już miałam zamiar kopnąć gościa mocno w jaja (pewnie bym chybiła ale w końcu postanowiłam zginąć tu na obcej ziemi walcząc) gdy ten z trudem wydusił „minęła pani przystanek” … z trudem bo miał tracheotomię i aby mi odpowiedzieć musiał zaczerpnąć powietrza … no wypowiedział się w porę i uratował klejnoty, a ja znów straciłam autobus … podjechał PKS wsiadłam … jakaś moja własna logika powiedziała mi że każdy PKS musi przejeżdżać przez dworzec w Kielcach … nie musi zwłaszcza jak PKSem nie jest … tylko autobusem wycieczkowym bo to ferie były …

... co jest ze mną nie tak … no choć trudno w to uwierzyć normalnie jestem rozgarnięta ... może powinnam zmienić środek komunikacji na ten zaczarowany ...:)

... i jutro kupuję włóczki na komin i czapy ... wczorajszy przymrozek przypomniał mi o tym, że jestem najwiekszym zmarźluchem współczesnej Europy ...